Ik wil jullie graag één van mijn werken van 2019 voorstellen.
Als naam koos ik handgebaar. Het is een eerbetoon aan mijn vader die 9 april 2019 overleed.
Het palliatieve proces dat ik van begin maart mee opnam was bijzonder en ook intens. Zó intens dat het mij aanzette om dit werk te maken. Tijdens dit proces heb ik veel lichamelijke verzorging op mij genomen waarvoor ik mijn handen gebruikte en mij steeds weer emotioneel openstelde. Vandaar dat ik koos voor het maken van een handjuweel ter ere van hem.
Wij hebben mijn leven lang een bijzondere en sterke band gehad. Dit wou ik in het juweel duidelijk maken dus koos ik als vertrekpunt twee grote gesoldeerde cirkels die in mijn handpalmen passen en bij het dragen er ook in rusten.
Vanuit die gesymboliseerde sterke band zijn er verschillende kettingen die verbonden zijn met de vingerjuwelen. De kettingen zijn niet gesoldeerd en representeren de steeds terugkomende cirkels van het leven en onze relatie. En vermits ze niet gesoldeerd zijn kunnen ze ook doorbroken worden, wat staat voor het doorbreken van de vicieuze cirkels van het leven. De vingerjuwelen zijn als stekels die verhinderen om de handen helemaal te sluiten.
Het is een juweel dat helemaal open gedragen kan worden net zoals ik mij tijdens het afscheidsproces met hart en ziel openstelde.
Langs de andere kant kan het ook gesloten worden gedragen zoals het gesloten karakter van mijn vader. Die zich stilaan méér en méér afsloot en zoals hij zelf zei ‘verenkelde’ tijdens het afscheid nemen van het aardse leven. Waarom het op de vingers gedragen wordt is omdat mijn vader een man was die steeds met zijn handen sprak. Telkens als hij zijn woorden kracht bij wou zetten gebruikte hij zijn expressieve handbewegingen.
De woorden aan de vingerjuwelen zijn een gedicht, vermits mijn vader dichter was. Als je het na mekaar leest staat er:
Vingers
Vertellend
Woordeloos
Sprekend
Toe gaan
Eigenwijs
Zichzelf
Tonend