Wist je dat er zwarte klaprozen bestaan? Ik moet zeggen dat ik er ook geen idee van had tot ik ze vannacht in mijn droom voor het eerst zag. Ze stonden tussen een mooi korenveld, naast de helderrode. In mijn droom dacht ik dat moet ik opzoeken of die ook werkelijk bestaan even op het internet nakijken. En zo gaat dat uiteraard wel meerdere keren op een dag in mijn bewuste staat van zijn, als ik wakker ben, even iets opzoeken om te zien of het bestaat en wat het mij komt brengen. Maar als ik in mijn slaap ook al dingen begin op te zoeken dan is het compleet in mij doorgedrongen.
Dat brengt mij terug naar de tijd dat ik voor een uitwisselingsjaar in Venezuela verbleef. Met een paar woorden Spaans in mijn woordenschat en mijn woordenboek onder de arm kwam ik daar als 17jarige toe. Moet in de zomer geweest zijn. In Caracas toegekomen kregen we van een aantal mensen van AFS een soort van opleiding om te zeggen waar de culturele verschillen zaten. ‘Zoals zorg dat de politie niets in je zakken stopt bij een controle om je dan van het bezit van drugs te veroordelen. Als meisje kan je hier niet alleen uit gaan, je moet steeds door een jongen worden begeleid.’ Het was vooral een leuk samenzijn, als een soort vakantie met een aantal jongeren van over de hele wereld. Dat was heel leuk maar Spaans kwam er bijna nog niet aan te pas. Het werd toen vooral een fijne Engelse bedoening.
Na een week acclimatiseren, zo voelt het nu toch aan, want hoe lang het precies was kan ik mij niet meer voorstellen het is dan ook een herinnering van de jaren ’80, hop naar het gezin waar ik zou verblijven. Of beter gezegd een tussengezin. Dat werd een taalvuurdoop want de Venezolaanse dame sprak alleen Venezolaans. En ik kan je verzekeren dat ik niet kon opzoeken in het woordenboek Spaans-Nederlands wat je dan te eten zou krijgen. Want het Spaans van Spanje is behoorlijk verschillend van het Venezolaans. Zo werd er dan ook wel eens met mij gesold omdat het lollig was, mij dingen laten herhalen die nergens op sloegen. Maar op die manier leerde ik met vallen en opstaan Spaans en mocht na Kerstmis ontdekken dat ik ook in het Spaans droomde, moppen kon vertellen en zoveel meer. Dus het daar zijn was tot in alles bij mij binnengedrongen, een telefoontje in het Nederlands doen werd dan ook zeer bevreemdend. Het was alsof Spaans in mijn cellen zong en Nederlands als een stroef krakende deur in mijn oren weerklonk.
Dus wanneer komen dingen van je droomwereld er ook echt?
Wanneer begin je dingen die dagdagelijks veranderd zijn ook te dromen? Of komen de dromen naar je toe in het dagdagelijkse? En wat is er ‘echt’, je droomwereld of wat je ziet, proeft, ruikt?
Dat vraag ik mij wel eens af. En als ik in mijn droom dan zwarte klaprozen zie wat komen die mij dan vertellen? Ik was er vooral door geïntrigeerd. Wat als alles wat we dromen in de realiteit omgezet kan worden?
Dromen visionairs hun nieuwe wereld in hun slaap? Dagdromen visionairs hun wereld overdag liggend in de hangmat onder een boom terwijl een warm briesje hen een zalig gevoel bezorgd?
En als ik nu eens elke dag dagdroom over wat er allemaal voor moois kan ontstaan? Wat als ik mij nu elke avond voorneem om over een harmonisch verbonden wereld te dromen en die ook alvast te voelen, zien, proeven, horen en ruiken?
Zal ik mij dat van nu af voornemen om elke dag iets nieuws mooi voor velen te dromen? Terwijl ik dit schrijf word ik ondersteund door het bijzonder felle gezang van de merel in de kersenboom. Die droomde misschien ook wel gisterenavond of vannacht over het ontdekken van een rijk gevulde kersenboom en die droom is voor hem uitgekomen.
Dus kies ik ervoor om vanaf nu elke dag te dagdromen en ’s nachts het wonderlijke dromen verder te zetten voor een vernieuwde liefdevolle samenlevingswereld van co-creatie.
Dat hij voor ons allemaal waarheid mag worden, namasté Beatrijs.
En geniet ook van de zwarte klaprozen als je ze ziet, ze zijn magisch.