De soep is nooit zo heet als ze gegeten wordt. Dat bedenk ik mij net als ik de ochtendprut nog uit mijn ogen wrijf en mijn fruitontbijt klaar maak om het in de lentezon op mijn terras op te gaan eten.
Wat wordt daar nu eigenlijk mee bedoeld? Is de soep heet als ze gegeten wordt? Kan hete soep gegeten worden? Is het steeds de bedoeling om soep lauw te eten?
Is het de bedoeling om het leven lauw te leven? Is het je passie voelen in je leven en dit ook met overgave en plezier volgen wat er dient te gebeuren? En als je passie voelt om iets te doen moet je het dan lauw laten worden en laten afkoelen alvorens je het de wereld instuurt? En als je iets heet van de naald van jezelf deelt met anderen gaan ze zich er dan aan verbranden? Is het de bedoeling dat we mekaar met onze passie voor het leven verbranden of net dat we alles tot een lauwig soepje maken waar je niet voor blazen moet maar wat je direct samen kan oppeuzelen?
Is de soep een soap?
Is de soep als een soap? Is de soep mijn en jouw leven? Zijn we al gegeten of worden we door anderen gegeten? Als de soep een soap is speel jij dan de hoofdrol in de soap waarvoor je je kandidaat stelde? Heb jij je wel kandidaat gesteld om in deze hete of lauwe soep mee te spelen? Moet je mee in de soep gedraaid worden of kan je ook gewoon een lekkere rauwe groente blijven op jezelf of met anderen in de grond staande op een permacultuur samentuin?
En als je al even in dit leven vertoefd weet je dan nog of je een preisoep bent of deel uitmaakt van een juliennesoep? Of ben je deel van een soep die door de zeef is gedaan om als overschot aan de kippen gegeven te worden? Misschien zit jij wel in de diepvries als soep en wacht je om ontvroren te worden en dan opgewarmd?
Door wie of wat word je als soep eigenlijk opgewarmd? Is het de warmte afkomstig van de aarde? Of zijn het de warme mensenhanden die voor delen van je gezorgd hebben die maken dat je een soep op temperatuur geworden bent?
Is de soep een weerspiegeling van onze wereld? En hoe is het dan gesteld met de smeuïgheid van de wereld? Zijn we als wereld een pittig kerrysoepje of eerder een geklaarde bouillon waar alleen de essentie van over is gebleven?
Ben ik als vrouw hierbuiten op mijn terras zittend in de zon als een overgekookte soep? Wil ik als soep wel gegeten worden of zou ik het liefst ontsnappen aan opgepeuzeld worden door wie dan ook?
Misschien is de soep wel niet zo heet als ze gegeten wordt? Of misschien is de soep net wel lippenbrandend heet en hoort dat ook bij alles wat er is?
Eén ding is zeker. De paprikasoep die ik gisteren heb gemaakt heb ik net ingevroren. Heb ze vóór het invriezen nog door een zeef gedaan zodat ze als een brokkeloos parcours opgegeten kan worden. Ze was gisteren afsmakend en is vandaag na het zeven ook nog fluweelzacht geworden. Als ik ze binnen afzienbare tijd, misschien wel een moment dat ik geen zin heb om iets te koken, uit de diepvries zal nemen is terugdenken aan dit terrasmoment iets wat zeker zal gebeuren. En ook als ik het bevroren stukje soep in de pot laat ontdooien om nadien in een soepbord te doen en op te eten zal ik mij weer afvragen of bevragen. Wordt de soep zo heet gegeten als ze opgediend wordt?
Maak er een fijne morgen van het is tenslotte nog maar 9 uur. En laat alle soeponderdelen van het leven met al zijn diversiteit naar je toekomen. Ik kijk in ieder geval al uit om de soep, die vandaag is, mij te laten smaken en dat wens ik je ook.
Namasté Beatrijs.