Ik zie door de gordijnen en de rolluiken door dat de kamer al lichter wordt. Maar het zijn vooral de zanggeluiden van de kleine vogels die ik van links, rechts achter mij hoor en de haan in de verte die maken dat ik zonder het licht aan te maken en in de halfschaduw mij naar mijn woonkamer begeef. Ik weet dat ik rond middernacht mijn laptop op de zetel heb achtergelaten toen het heerlijk aan het regenen was. Wat is het fijn om na zo een lange droge periode waar de grond kruinde om met water begoten en door water doordrongen te worden de regen op het dak te horen. Ik vermoed dat het niet langer regent maar het lijkt wel alsof de vogels en de haan in de verte communiceren over het vers gevallen water. Voor de rest kan ik echt niks anders horen dan dat heen- en weer communiceren, het is eerder zingen.
Heerlijk om te zien dat het 05:05 is.
Want dan denk ik altijd en voel dan ook dat er andere energieën zijn waar ik op kan steunen. Die ik kan bevragen om er voor mij te zijn. Uiteraard niet alleen om 05:05 maar ook op alle andere uren die dubbel zijn.Dus ook zeker om 10:10. Wat mij doet glimlachen want dat is wat ik mee heb gekregen van bij het begin. Ik heb 10 op 10 gekregen en krijg dat elke moment van elke dag. Amai wat een, zucht, hoge dunk heb je van jezelf Beatrijs. Nee, je bekijkt het helemaal verkeerd. Ik ben geboren op 10 oktober. Zo krijg ik telkens weer 10 op 10. Dit jaar is een speciaal jaar want ik krijg tien op tien terwijl het jaar ons 20 op 20 geeft. Dat was ook waar mijn nieuwjaarswens die ik rondstuurde aan de mensen die mij dierbaar zijn mee begon. ‘Nu het jaar een paar uur oud is en ons 20 op 20 geeft…’
Ja dat bezig zijn met nummers had mijn vader ook steeds. Hij was geboren in 34 en telkens als ik nu op het uur 34 na zie staan dan zeg ik ‘ah die vake fijn dat je weer in mijn energieveld bent. Ik weet dat jij er bent en ik zie je graag’.
Waarom ik ook over 10:10 begon is omdat toen ik gisteren mijn moeder een wekelijks bezoekje bracht en dat sinds het Moederdag is geweest schoof ze mij een zwart boekje onder de neus. En daarop stond Lissabon. Ik weet niet meer of ik direct doorhad wat erin te zien zou zijn maar mijn frank (of ook wel euro) viel snel. Het was een fotoboekje van toen ik met ons vake naar Lissabon was geweest in oktober 2008 om samen onze verjaardag te vieren. Want het toeval, hetgeen ons toegevallen is als vader en dochter in dit leven, is dat we net 1 week verschil van mekaar geboren zijn. Nee natuurlijk ben ik niet van 34 maar het is wel zo dat hij 3 oktober en ik 10 oktober jarig ben, of moet ik nu hij niet langer in zijn lichaam zit zeggen jarig was. Het was altijd een feest om dan samen te gaan eten tussen onze verjaardagen in. Hij wilde als dichter wel al langer eens naar Lissabon om de stad van, hoe heet die dichter nu weer die daar vandaan komt, ik kan er met de beste wil van de wereld nu even niet opkomen, te zien. Pesoa of zoiets heet hij.
Ik heb toen ik vorig jaar naar het kunstenfestival van Watou ging er een hele reeks gedichten en teksten van op zien hangen en deels gelezen in een grote stal. Dus daar ook voelde ik de energie van mijn vader.
Fijn om de foto’s van de museumbezoeken te zien, hij die op een bankje aan het schrijven is. Ik werd toen ook direct terug gekatapulteerd naar die vakantie toen we veel op onszelf waren om te schrijven, dat we samen wandelden in de parken, de stilte die we konden laten zijn en het genieten van de kunst binnen in de musea en buiten in de open lucht. Het was een hele fijne vakantie waar samen zijn het thema was, met veel stilte en toch verbondenheid.
En zo zag ik gisterenavond dan ook nog een paar berichten langskomen op FB over Vaderdag want dat was zondag en dit was de 2de Vaderdag dat ons vake niet meer in zijn lichaam is. Maar door te schrijven, zijn gedichten te lezen, aan hem te denken en te weten dat hij er telkens is als ik 34 zie vier ik dat hij mijn vader was, glimlach en ben dankbaar voor alles wat ik van hem kreeg.
Namasté Beatrijs.
Comments