De zon wordt elke moment warmer. Het is waarlijk genieten. Ook voor mijn voeten, die zonder sokken aan in mijn behoorlijk versleten wandelschoenen zitten. Mijn ene voet de ondergrond volledig rakend de andere alleen met mijn tippen.
Terwijl ik de vorige zin typ, krijg ik bezoek van een kwikkende kwikstaart. Hij of zij komt op nog geen twee meter van mij afzitten. En doet mij denken aan een kwikkende vriendin. Ik ben dankbaar voor haar bezoek en weet dat via deze weg ze mij laat weten dat ze ok is. De boodschappen van vogels zijn steeds zo zalig om als cadeautjes in ontvangst te nemen. Ik neem ze elke keer weer met open armen aan.
Het is hier heerlijk genieten van het ontwaken van de vogels. Die vanop afstand een symfonie aan het creëren zijn. Gelukkig dat zoveel vogelmuziek gevoelige in heel de mensen geschiedenis al hebben kunnen inspireren om de overvloed aan communicatie tussen de zang en kwetter geluiden om te toveren tot bijzondere oor orgasmen. Dank aan de vogels die in alle overvloed voor elk oor hun zoete zalige gezangen te horen aanbieden elke dag weer, toch voor alle mensen die het horen willen en kunnen.
Ook het samenspel tussen de wind en het eikengebladerte zorgt voor een zachte ondertoon. Terwijl de tjiftjaf in de verte haar hoogste lied zingt en hier vlakbij een schril fluitgeluid met een paar seconden tussenpozen als een metalen fluit klinkt.
Mijn borstkast wordt door de zon opgewarmd. En dat doet al mijn cellen deugd. Het is alsof elke zonnestraalwarmte door elke corresponderende huidcel opgeslorpt wordt als was het een koel drankje dat met een rietje op een warme zomerse dag naar binnen wordt gewerkt.
Mijn kruin jeukt weer van verbondenheid en tegelijk tikken mijn vingers gretig op het klavier.
Wat is het fijn om in de flow te zitten en mij vrij te voelen in dit overvloedige bestaan.
Ondertussen wordt de wind wat krachtiger en ontwaken ook de voordien slapende geluiden en stilliggende lichamen.
Een blauwe lucht met hier en daar een klein toefje wit zijn het zicht dat mij nu tot in al mijn cellen komt prikkelen.
Enige tijd en ontbijt later komt de zonnewarmte van 10:34 mij vertellen dat ik mij op een andere plek dan bij mij thuis bevind.
Ook het krabbende geluid van de hond, in de schaduwrijke plek van de linde bevestigd dat dit niet mijn dagelijkse wereldverblijf plek is.
En dan is er het kabbelende water in het dal.
De boomrijk tot in alle hoekjes gevulde heuveltop.
De met natuurgeluiden gevulde heerlijkheid.
Dank je wel voor de overvloed die generaties geleden nog maar weinigen toebedeeld was. Maar die door onze rollende viervoeters mogelijk gemaakt wordt voor velen.
Dank aan de vele generaties vóór ons die er in ons werelddeel voor gezorgd hebben dat zoveel vernieuwing in onze wereld bestaat.
Ik geniet en verbind mij graag met alles. Zodat alles mee kan genieten van wat ik nu absorbeer.
Om al het opgeslorpte wat mooi is de ether in te sturen en te delen met alles en iedereen die er mee van wil genieten.
Namasté Beatrijs.